Folklor muzyczny górali nadpopradzkich to dziedzictwo im najbliższe, które należało koniecznie zapisać – istniał bowiem w pamięci ludzkiej i wielu rozproszonych źródłach. Dzięki oddolnej inicjatywie członków Stowarzyszenie Górali Nadpopradzkich zostały na trwałe zapisane istotne elementy tego folkloru, także te zebrane w czasie wywiadów z najstarszymi mieszkańcami Nadpopradzia oraz podczas kwerend w muzeach i bibliotekach. Bardzo ważne były też materiały pozyskane od wcześniejszych zbieraczy. Zbiór i opracowanie zostało dokonane przede wszystkim przez osoby na odzień obcujące z tymi utworami poprzez ich wykonawstwo – tak w zespole jak i w domach. Wyboru i zapisu spośród całego zebranego materiału dokonano przy pomocy ekspertów etnomuzykologów. W przypadku tej pozycji kluczowe były konsultacje Aleksandry Szurmiak Boguckiej.

Wydawnictwo powstało z inicjatywy ks. Władysława Pilarczyka, zasłużonego regionalisty, społecznika. Z założenia publikacja miała służyć jako platforma wymiany myśli i działań społeczników, regionalistów, miłośników “małych ojczyzn”. Miała być inspiracją i miejscem integracji pasjonatów, badaczy, lokalnych patriotów.

Drzym sobie duszo, cóż ci tego, że tam myśl czyja po głowie lata, że ktoś ciekawy początku swego po starych grobach kurze obmiata – pisał dawny sekretarz gminy Łętownia Stanisław Hanusiak. Ludzie przemijają, budynki popadają w ruinę, myśli zapisane na papierze są najtrwalsze i pozostają w sercach. Józef Wrona zaprasza nas do swojej magicznej krainy na pograniczu Beskidu Wyspowego i Beskidu Makowskiego, gdzie u podnóża Urbaniej Góry wolno płynie rzeka Krzczonówka i znajduje się matecznik artysty. Miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Jego cały świat, który zna i rozumie, a któremu się poświecił. Nie tęskni do innego. Ma świadomość swojego miejsca i czasu, którym jest bezgranicznie wierny. Na jego zdjęciach drzemią jeszcze stare przesądy i legendy, podania i obyczaje, których nie dostrzegamy już na współczesnych kolorowych zdjęciach. Józef Wrona opowiada o swoim życiu pokazując kartonowe pudła, gdzie znajdują się dziesiątki negatywów i czarno-białe zdjęcia ilustrujące życie lokalnej społeczności. Dajemy się uwieść bezkrytycznie jego narracji, która przenosi nas niepostrzeżenie w czasie.

Jako dziecko dorastałem przy gazdówce i koniach. Od dziecka miałem styczność z przyrodą i zwierzętami a w szczególności sympatią darzyłem konie. Moim zainteresowaniem była również historia zwłaszcza lokalna. To właśnie dlatego postanowiłem zebrać, uszeregować i opisać wszelkie informacje dotyczące historii chowu i użytkowania koni na Podtatrzu.

Po wpisie umiejętności wytwarzania instrumentu i praktyki gry na kozie (dudach podhalańskich) na krajową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego na nowo ożyło zainteresowanie instrumentem. Pojawiła się wyraźna potrzeba uszeregowania pewnych informacji i sięgnięcia do
źródeł historycznych. Ówczesny szef Fundacji imienia Witolda i Zofii Paryskich działającej przy Tatrzańskim Parku Narodowym Marcin Guzik zaproponował mi stworzenie takiej publikacji i napisanie wniosku o dofinansowanie ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach szerszego projektu.